Dzień po dniu

6 kwietnia 2008

Panie Jezu, daj nam zrozumieć Pisma,
niech pała nasze serce, gdy do nas mówisz.

Ciągle rozpoznaję, że droga mojego życia prowadzi do Emaus.
Doświadczam samotności i opuszczenia.
Jest tyle niespełnionych oczekiwań i ponurość horyzontu.
Gdzie jesteś Panie?
Fizyczny ból i nostalgia.
Dlaczego trzeba nieść ten ciężar każdego dnia.
Jak trudno rozpoznać we własnym ogrodzie ciernie krzyża.
Gdy idę smutny, użalając się nad sobą
i szukając pocieszenia w monologu rozczarowań,
nie wierzę, że Ty idziesz ze mną.
Mam Biblię, ale jej wersety są jak zmurszałe sztachety
w rozsypującym się ogrodzeniu mojego życia.
Naczytałem się wiele,
a to nijak nie pasuje do obolałych siniaków mojej historii.
Tymczasem Ty przychodzisz,
zanurzasz się w ciemność,
słuchasz i cierpisz ze mną.
Jak trudno patrzeć w Twoją twarz,
gdy tyle świecidełek przyciąga wzrok.
Jak trudno pozostać w ciszy samotności
i rozpoznać, że Ty naprawdę jesteś.
Zamęt uzależnień i subtelnych wątków miłości
jak niewidzialna sieć obezwładnia,
nie pozwala iść za Tobą,
tam gdzie Ty chcesz iść i poprowadzić mnie.
Oto zapada zmrok.
I wołam gdzieś w duszy - zostań z nami Panie...
Jeżeli zechcesz ze mną jeszcze być - zostań ze mną,
bo mrok śmierci paraliżem obezwładnia.
Jesteś jak chleb, który łamiemy,
aby rozdać i tworzyć Ciało.
Jesteś, abym się obudził z letargu,
który zabija nadzieję.
Jesteś, jak nowa droga,
która rozbłyska pośród smutnej ciemności tego świata.
Tak, Pan rzeczywiście zmartwychwstał
i żyje w moim życiu.
To jest moja droga do Emaus.
Kto pojmie niech rozumie.
To twoja droga też.

Panie Jezu, daj nam rozumieć Pisma,
niech pała nasze serce, gdy do nas mówisz.